Chantie (Mauritz Abbeloos): "Tussendoor boenk alle jaren een jonk."

In onze speurtocht naar opmerkelijke dorpsfiguren uit Klein-Sinaai, beginnen we bij een wel heel straffe man: Mauritz Abbeloos wordt op 10 maart 75 jaar en is oorspronkelijk afkomstig van Oudegem waar hij bekend frituuruitbater was. 25 jaar geleden werd hij nog Prins carnaval in Oudegem. Hij woont nu al bijna 40 jaar in Klein-Sinaai. Hij is overal een graag geziene persoon en de mensen noemen hem al jarenlang Chantie. Chantie ontvangt ons op een regenachtige zaterdagnamiddag in februari.

 

 

 

 

De tafel staat ruim gedekt met boterkoeken en versgemaakte varkenskop met mosterd. Die moeite had hij helemaal niet hoeven te doen, maar het typeert zijn hartelijke persoonlijkheid. Alle vaardigheden wil hij het best beheersen, het is een vlotte babbelaar en moppentapper en daardoor zien we meteen dat Chantie heel intelligent is.

Chantie had vroeger een frituur aan de kerk in Oudegem bij Dendermonde. Samen met zijn vrouw bouwden ze 39 jaar geleden een mooie chalet in Klein-Sinaai, die erg gezellig ingericht is.

Terwijl hij zijn levensverhaal vertelt, giet hij ons en zichzelf af en toe een geut whisky bij. Maar we volharden in onze vragen en zetten dapper door.

"Toen de kinderen nog thuis waren, was het hier alle dagen feest." Samen met zijn echtgenote Denise Cooreman kreeg hij 8 dochters.  De oudste dochter Marleen is 51 en de jongste Sabrina is 37 jaar. Ofwel zoals Chantie zegt: "Tussendoor boenk alle jaren een jonk."
Ondertussen zijn er 11 kleinkinderen en 2 achterkleinkinderen.

 

Koningin Fabiola

Chantie laat ons de brieven zien die hij elk jaar van de Koninklijke Familie krijgt. "Koningin Fabiola is meter van onze zevende dochter en elk jaar worden we ontvangen op het paleis", zegt hij fier. Het paleis stuurt telkens een dankwoordje terug wanneer Chantie hen een wenskaartje verstuurd of een cadeautje afgeeft.
Aan het diner in het jaar 1991 heeft hij de beste herinneringen: "Toen zijn we gaan eten en Prins Laurent zat naast mij." "Het gebruikelijke gerecht is kieken met frieten." "Tegen Laurent mag ik af en toe een goeie mop vertellen. Dat is den besten van allemaal", zegt Chantie.

"Elk jaar gaan we op de nationale feestdag 21 juli aan de poort van Laken staan. De VRT is me met Afrit 9 eens komen filmen toen we opgesteld stonden aan het paleis. Koningin Fabiola kwam aangereden met haar wagen en de kinderen boden haar bloemen aan. Van daaruit reed Fabiola naar de basiliek van Koekelberg voor het Te Deum en we wachtten haar op tot ze terugkwam. Omdat we zo lang op haar willen wachten, vindt ze ons erg symathiek en is ze erg dankbaar. Ze stopt dan ook telkens voor een babbeltje aan de paleispoort."

We lezen het groot aantal brieven en kaarten door om beter te begrijpen hoe belangrijk het koningshuis voor Chantie is. Van de tientallen foto's fotograferen we de mooiste. Het doet zelfs ons al plezier dat iemand met zoveel overgave over alles kan vertellen. Maar het begint nog maar pas. Na een bezoek aan de tuin waar allerlei wagens en verzamelobjecten staan, komen we tot de essentie. Chantie begint te vertellen van toen hij geboren werd. Alsof hij er zelf bij was...

  

 

Nen specialen

"Toen ik moest geboren worden, was ik al ne specialen. Heel de buurt stond buiten toen de vroetvrouw bij ons thuis stond. Ze vroegen zich allen af ik 'het' ook had. Het was zoals in een tv-quiz waar je moet raden wat... Mijn vader had immers 6 vingers en 6 tenen en dus wilden ze weten of ik het ook had. Niet dus, maar ik was dus toch al ne raren van voor ik geboren was."
Nochtans had Chantie wel liever 6 vingers gehad. "Stel je voor dat je die extra vinger laat wegdoen, en het jaar nadien verlies je een vinger. Dan heb je er ineens enen tekort, terwijl je eerst een vinger teveel had", zegt hij doodernstig.

 

Schooltijd

Nadien heb ik dan school gelopen in Dendermonde. Tot mijn 14 jaar en mijn vader wilde niet dat ik zoals mijn kameraden naar het schoenenfabriek ging werken. De fabriek ging volgens hem geen 10 jaar meer standhouden. Ik ben dan op zijn aanraden naar het college gegaan in Wetteren, maar dat duurde niet lang. Daarom koos ik voor het beroep van beenhouwersgast. Eerst op leercontract van 3 jaar en na 2,5 jaar ging ik naar Asse werken in een beenhouwerij. Ik wist dat ik meer kon verdienen en die slager heeft me veel geleerd. Ik ben daar geweest tot aan mijn legerdienst.

 

Zijn carriere

"Ik zat 6 jaar in het leger. Daar doorzwom ik eveneens allerlei watertjes. Vandaar ook mijn passie voor militaire voertuigen. Ik ben lid van 2 clubs: Spearhead en Raging-Bull. Deze clubs brengen alle bezitters en verzamelaars van oude legervoertuigen samen en knappen oud legermateriaal op. In de zomer ben ik elke week op pad naar treffers en doen we rondritten."
"Vroeger reed ik met een zware Harley Davidson-motor met zijspan, maar met mijn gestalte van anderhalve meter was dat geen sinecure. In een legerjeep voel ik me meer op mijn gemak. Wettelijk gezien moet ik zelfs geen gordel dragen omdat ik zo klein ben."

"Na het leger ben ik gaan werken in een slachthuis. Maar ik moest zware beesten sleuren en met mijn klein postuur kreeg ik last in mijn rug. Daarna heb ik 10 jaar bij VDK papierfabriek in Oudegem gewerkt."

"Daarna heb ik vanaf 1971 gedurende 24 jaar bij Eternit gewerkt. Eerst als reserve voor als er ergens eens een man tekort was op de werkvloer of aan een machine. Normaal was het gepland daar 1 jaar te werken, maar het is uiteindelijk 24 jaar geworden."

"Om voor al mijn kinderen te kunnen zorgen ben ik in Oudegem mijn eerste frituur begonnen en op den duur stond ik in 4 frituren. Vandaar zijn vaak terugkomende stopwoord: "YupYup." "Vroeger gaf ik de mensen een extra schep friet voor hun nieuwjaar en riep ik YupYup. Gentil van mij, hé?"

Chantie vertelt weer een mop tussendoor terwijl we onze boterkoek verder oppeuzelen. Hoewel er nooit een stilte valt, kijken we even rond en geven onze ogen de kost aan de vele attributen die de muur sieren. "Hier val je van de ene verrassing in de andere, nietwaar?" lacht hij luid. En hij giet ons nog vlug een whisky in.

 

Dieren in slaap doen

Plots roept hij naar zijn dochter Sabrina of ze een haan buiten willen vangen zodat hij iets kan demonstreren. Even later komt iemand binnen met een grote haan. De koekjes en de whisky gaan opzij en de haan wordt op tafel gezet. Chantie gaat er rustig naartoe en begint het dier te aaien en rond de ogen te cirkelen met zijn vinger. Een soort hypnose. Het is nen Duitse haan, zo zegt de haanfluisteraar ernstig.
Met allerlei vreemde spreuken valt het dier in een soort roes,  "Sie geht zu schlafen, jetzt geht sie schlafen" fluistert Chantie tientallen keren.
De haan geniet er blijkbaar van en zijn ogen vallen toe. Nooit eerder gezien, zoiets! Omdat we het zouden geloven, wordt het tafereel nog een tweede keer overgedaan.

We gaan buiten en nemen uitgebreid foto's van de militaire voertuigen in de tuin. Chantie poseert fier en vertelt honderduit over zijn passie.

 

 

 

Goochelen? Geleerd van Rik Van Steenbergen op café in Lippelo

De regen doet z'n werk en we keren verkleumd terug binnen. Dan begint het volgende deel van de namiddag. Chantie begint spontaan te goochelen met kaarten, alsof het in een draaiboek stond.
We laten ons meeslepen in de vingervlugheid en filmen alle truks. Even later moeten we een kaart in gedachten houden zonder ze aan te raken. Echtgenote Denise roept op vraag van Chantie exact dezelfde kaart: ruiten 9. 
Chantie lacht, maar onze wenkbrauwen staan gefronst.

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

 

Daar gaat weer een geut whisky in het glas. Gelukkig hebben we tussendoor ook de thermos koffie gevonden. Het uurwerk staat ondertussen enkele uren verder. We moeten nu echt vertrekken. "Pas als deze uit is, mogen jullie gaan", glundert Chantie.
"YupYup" en we vertrekken naar een volgend avontuur. (tdw)

 

© 2019 Tony De Wilde. All Rights Reserved.

Please publish modules in offcanvas position.